نکاتی قابل توجه برای والدین و مراقبین کودکان معلول

- به آنها در تنظیم اهداف و معیار هایی برای کسب رضایت شخصی و دستیابی به موفقیت کمک کنیم.

- فعالیت ها را حول رفتارهایی که در آن محدوده سنی طبیعی هستند، متمرکز کنیم.

- اجازه ندهیم که کودکان دارای ناتوانی مرکز توجه و یا برقراری امتیاز ویژه ای قرار گیرند.

- در مورد ناتوانی کودکان با نیت یادگیری بیشتر در زمینه توانایی های آنان نه ناتوانی شان، بیاموزیم.

- با سایر والدین این گونه کودکان صحبت کنیم. اغلب آنها می توانند نکات ریز و اضافی در مورد توانایی کودکانشان بیان کنند.

- از کودکان دارای ناتوانی برای انجام امور مختلف براساس توانایی شان نه ناتوانی شان استفاده کنید.

- در همه فعالیت ها مشارکت کامل همه را بخواهید.

- محکم باشید و از تکنیک های تطابق رفتاری به هنگام نیاز استفاده کنید البته به سرعت هم تشویق کنید.

- ممکن است برای جلوگیری از تحریکات اضافی نیاز به جایگزینی متناوب فعالیتهای آرام کننده و عملی در زمان مناسب داشته باشید.

- گاهی فعالیت ها را متوقف کنید و خواسته ای آنان را نشان دهید.

- بر روی فعالیت هایی که تعاون و همکاری را تقویت می کند، تمرکز کنید تا آن که به فکر مسابقه باشید.

- لازم است محیط فیزیکی را ارزیابی کنید و تطابق های مورد نیاز را به عمل آورید.

- فعالیت های جسمی را تشویق کنید اما بگذارید که از روشهای مختلفی استفاده شود.

- در مورد نیاز ها از او سوال کنید بیشتر از آنکه خودتان نیاز ها را تشخیص دهید.

- در مورد استفاده از داروها و عوارض آنها حتما آگاهی لازم را کسب کنید.

- از سایر کودکان در منزل، مجتمع آپارتمانی و یا مدرسه بخواهید که با کودکان دارای ناتوانی همکاری و تعاون داشته باشند.

- بخاطر داشته باشید که هر فردی دارای سنی تقویمی؛ سنی عاطفی، سنی اجتماعی و سطحی از فعالیت جسمی است. افراد ممکن است عملکردهای متفاوتی در درون این دسته بندی ها داشته باشند. به عبارت دیگر کودک را تنها با خودش و پیشرفتی که نسبت به روزها یا ماههای قبل پیدا کرده است، مقایسه کنید.