دانش آموز کم شنوا در مدرسه: شنیدن و لب­ خوانی در کلاس

از آنجائی­که لب­خوانی، مکمل شنوائی دانش­ آموز کم­ شنوا است (و حتی روش اصلی در صورت افت شدید شنوائی است) بایستی در هنگام صحبت­، لب­های گوینده را ببیند که به آن لب­خوانی می­گوئیم.
در این زمینه توجه معلمان عزیز را به نکات زیر جلب می­کنیم:

زمانی که چیزی روی تخته ­سیاه می­نویسید هم­زمان صحبت نکنید.
دانش ­آموز را مجبور نکنید برای مدتی طولانی بدون استراحت لب­خوانی کند.
خیلی واضح، طبیعی و با سرعت عادی صحبت کنید. به خاطر داشته باشید در صورتی که فریاد بزنیـد، شکل لب­های شما تغییـر می­­کنـد و او نمی­توانـد صحبت­هـای شمـا را لب­خوانی کند.
از سوی دیگر از حالت­های چهره­ ی شما تصور می­کند از دست او عصبانی هستید.
به خاطر داشته باشید لب­خوانی نیاز به حدس زدن بسیار دارد زیرا واژه­ های مختلف اغلب روی لب، به یک شکل دیده می­شوند. بنابراین تغییر حالت صحبت شما، مشکلات زیادی را برای درک دانش­ آموز کم­ شنوا ایجاد می­کند.
هنگام صحبت کردن روبروی او قرار بگیرید و فاصله کمی از او داشته باشید تا بتواند لب­خوانی کند و حرکات شما را هم بییند، بهترین حالت این است که در فاصله یک تا دو متری او قرار داشته باشید.
سعی کنید چهره شما با دستان­تان یا چیز دیگری پوشانده نشده باشد.
هنگام صحبت کردن قدم نزنید. زیرا ایـن کارها هم سبب می­شـود دانش آموز نتوانـد لب­خوانـی کنـد یا حالت­های چهره شما را ببیند.
هیچگاه جلوی پنجره (پشت به نور) نباشید زیرا سبب می­شود به صورت یک سایه درآیید و لب­خوانـی یا دیـدن حالت­هـای چهـره شما برای دانش­ آموز کم­شنوا بسیار مشکل می­شود.
در زمان ارائه­ ی گزارشات توسط دانش­ آموزان دیگر، از دانش­ آموزان بخواهید که روبروی کلاس بایستند تا دانش­ آموز کم شنوا قادر به دیدن لب­های آنها باشد.
در طول مباحثات، به او اجازه دهید که به طرف کلاس برگردد، تا بتواند لب­های دانش­ آموز گوینده را ببیند.

دیکته گفتن به دانش­ آموز کم شنوا مانند دیکته گفتن به دیگر دانش آموزان نیست. زیرا آنها قادر نیستند هم­زمان گفته­ های معلم را دنبال کنند و آنرا بنویسند.
لذا بایستی به آنان فرصت دهید ابتدا چهره­ ی شما را دیده تا متوجه متن شوند و سپس آن را به روی کاغذ بیاورند. ضمنا کلمات را حداقل دو بار تکرار کنید.